De laatste loodjes

De laatste paar weken waren nogal hectisch. Na mijn allerlaatste lessen op 22 maart ben ik ’s avonds naar een voorstelling van de comedian Jimmy Carr geweest. Het was eigenlijk nogal teleurstellend. De show was wel oke, alleen sommige idioten in het publiek verpestten het voor iedereen door stomme dingen te schreeuwen. Achteraf hebben we ook nog eens bijna een uur in de sneeuw moeten wachten op een taxi.

De volgende ochtend was het al vroeg opstaan om op weg te gaan naar Kroatië. Met alle moeite heb ik kleding voor 4 dagen in 1 rugzak weten te proppen plus wat extra snacks en alcohol. Iedereen moest aanwezig zijn om 7.45 zodat we 8.15 konden vertrekken. Maar kwart over 8 was nog niet iedereen in de bus. Twee meiden moesten wakker gebeld worden en hun spullen pakken en als de wiedeweerga richting de bus rennen. Een uur later dan gepland, begonnen we de lange reis. En als ik zeg lang, dan bedoel ik ook lang: 30+ uur.

In de bus kreeg iedereen zijn tour t-shirt met nummer en bijnaam. Hoe hoger je nummer, hoe lager je op de sociale ladder zat. Ik was nummer 40 (uit 46, dus vrij laag) met een bijnaam Miss Wasted Talent, wat terug wijst naar mijn eerste paar weken bij de hockeyclub. Toen speelde ik voor hun Dames 1, maar het was te veel voor mij en ik heb gevraagd of ik naar de Dames 3 geplaatst kon worden. Mijn bijnaam was één van de aardigste. De rest hadden allemaal bijnamen die verwezen naar roddels of schandalen of dingen die ze gedaan hebben, terwijl ze dronken zijn. Zo was er bijvoorbeeld Miss Golden Shower of Mr. Blue Balls. In de bus zat ik naast Mhairi, mijn kamergenoot. Omdat we als een van de eersten bij de bus waren, zaten we achterin de bus. SLECHTE BESLISSING. Zodra we wegreden om 9.15 begon iedereen achterin de bus alcohol te drinken en het beroemde drinkspelletje zip-boing-bounce-zoom-schwartz-fabriano aka olympic pick-‘n-mix te spelen. De busrit was verschrikkelijk. Na 10 uur kwamen we aan in Dover voor de Eurotunnel en ik had er eigenlijk al genoeg van. De liedjes die ze zingen, het constant vernederen van teamboy en teamgirl voor hun eigen vermaak… dat is ronduit pesterij. Toen we in België reden, was ik zo ongelukkig dat ik er serieus over nadacht om bij de volgende stop mijn spullen te pakken en richting Arnhem te reizen. Maar Mhairi stelde voor om voorin de bus te zitten en gewoon proberen te slapen de rest van de reis. Dat hebben we toen gedaan en vanaf dat moment kalmeerde ik weer een beetje.

Het hotel in Porec, Kroatië waar we verbleven had maar 2 sterren en dat is maar goed ook, want ongeveer 10 universiteiten van heel Groot Brittannië die er voor 5 dagen verblijven en maar één ding willen doen. Party all the time! Er was wel iets georganiseerd qua sport, maar er kwam weinig van terecht. Men stond met een biertje in één hand en een stick in de andere hand op het veld en sommigen hadden niet eens een stick, maar een zwabber die ze van het hotel gejat hadden. De eerste twee dagen was het alleen maar regen, kou en wind en dat was nogal een domper op het stappen. Ons hotel was deel van een resort met 3 bars en als je naar de nachtclub wilde, moest je met een busservice. Er was veel miscommunicatie tussen het hotel en de bussen, niemand wist waar we opgepikt zouden worden en tot hoe laat.

De tweede nacht was ook een beetje teleurstellend, voordat we uitgingen waren er al een paar aardig dronken en samen met Mhairi ben ik in het hotel gebleven om te zorgen dat ze niet op de gang in slaap zouden vallen.
De derde dag begon de zon te schijnen, met een graad of 15 nog steeds niet heel warm maar beter dan het was. Overdag lekker in de zon mijn boek lezen, terwijl de rest hun katers proberen uit te slapen en ’s avonds leuk uitgaan. Ook de vierde dag was een succes.
Toen was het weer tijd om jezelf in te nestelen in de bus. Mhairi en ik hadden geleerd van onze fout, dus deze keer zaten we helemaal voorin (rij 3). Iedereen was natuurlijk helemaal uitgeput en de hele rit hebben we alle Harry Potter films gezien.

Eenmaal thuis stond de volgende reis alweer op het programma. Een bezoekje naar het noorden om mijn vriendin Polly te bezoeken. Samen met Sigrid en Mona 3½ uur in de trein om weg naar Inverness. Onze eerste stap was lekker lunchen in The Store House. Een schattig restaurantje in the middle of nowhere. Van daaruit een leuk uitstapje naar het strand. Gelukkig had Polly een auto tot haar beschikking en hebben we de mooie omgeving van de Highlands gezien. Polly woont bij haar moeder in een schattige cottage in een klein dorpje genaamd Doll. Bij binnenkomst word je gegroet door een Dogga, de hond en Inka,de kat. Hoewel Polly niet zo dol is op de dieren, wilde ik ze continue knuffelen. Tijdens het wandelen, een rondje in het dorp, kwamen we in contact met alle wildlife of the Highlands. Koeien, schapen, paarden, pony’s, honden en katten. En wij wilden ze allemaal aaien. Polly’s moeder had heerlijk gekookt en na een avondje bankhangen waren we toch wel moe en ik heb super geslapen in een echt comfortabel bed. De volgende dag begon nogal grijs, maar klaarde al gauw op. Een bezoekje aan the Shin Falls, een klein watervalletje waar zalm omhoog zwemt tijdens paartijd, en Castle Dunrobin (zie foto’s op Facebook). Daarna hebben we gewoon wat rondgehangen in Inverness. Onze trein zou om 20.15 vertrekken, maar om 18.00 hadden we alles wel gezien. Dus besloten we om even een restaurant binnen te lopen en daar tijd te doden. Omdat we nog steeds vol zaten van de lunch at Shin Falls, wilden we niet echt iets bestellen, dus kozen we voor 1 pizza om te delen met z’n vieren. Vervolgens wilden Polly en ik toch nog een dessert, we hadden immers nog 45 minuten voor de trein zou vertrekken. Na vele minuten werden we toch wel nerveus dat we onze bestelling niet zouden krijgen. Na 35 minuten annuleerden we de bestelling, betaalden de 10 pounds voor de pizza en renden letterlijk naar de parkeergarage om onze spullen uit Polly’s auto te halen. Om bij de parkeergarage te komen moest je via een winkelcentrum binnen lopen. Door onze paniek waren we vergeten waar we de auto precies hadden geparkeerd. We wisten dat het op level 1 stond, maar we wisten niet dat de parkeergarage level 1 in 2 delen had gedeeld. Uiteindelijk vonden we de auto in het tweede deel van level 1, maar bleek dat dat deel van de parkeergarage afgesloten was. Polly zei dat we maar naar het treinstation, dat gelukkig om de hoek was, moesten rennen en dan zou zij het wel regelen met haar auto. Sigrid, Mona en ik voelden ons super schuldig dat we haar in die situatie achterlieten, maar het treinkaartje van 50 pound en was alleen geldig voor die ene dag. Met al het geluk in de wereld hebben we de trein gered en uiteindelijk sms’te Polly dat ze de security mannen had gevraagd en zij hebben voor haar het hek opengemaakt en alles is toch goed gekomen.

All is well, that ends well.