Druk, druk, druk..

Goed, het is alweer een weekje geleden dat ik iets geschreven heb, maar er is weer lekker veel gebeurd.
Zoals ik in mijn vorige blog vertelde zijn we zaterdag naar Bondi Beach geweest, even heerlijk bakken. En zondag gingen we naar The Royal National Park. 's Ochtends vroeg om 8 uur werden we opgehaald vanaf het Centraal Station. In een heel gammel busje zijn we in een uurtje naar het park gereden. Andy, onz begeleider, had nogal wat moeite met het besturen van het busje en af en toe was het serieus eng en dacht je dat het wel eens mis kon gaan. Sydney en omgeving is erg heuvelachtig en er zijn vrij veel stoplichten. Op een gegeven moment stonden we boven aan een bult en het stoplicht sprong op groen. Andy had enorm veel moeite met de koppling en de versnellingspook, dus langzaam rolden we achteruit. Iedereen begon 'Aaah, watch out!' te roepen, maar uiteindelijk lukte het Andy toch om vooruit te komen.
Aangekomen in The Royal National Park gingen we eerst 2 uur kanoen. Met een felle zon, dik reddingvest en veel lichaamsbeweging door het kanoen werd ik nogal zweterig. Het was ongelooflijk mooi om langs de klippen te drijven. Na het kanoen was het tijd voor een 'barbie'. Een barbeque. Gek als Australiers zijn, waren er zelfs kangoeroeworstjes. Maarja, wie mij kent, weet meteen al dat ik dat dus niet gegeten heb.
Na de lunch konden we even bijkomen en lekker zwemmen in een soort oase. Er was een grote rots waar een paar mensen uit onze groep vanaf wilde springen...Dat was zo'n 10 meter hoog. En dat is hoog! Gekke mensen. Daarna was het tijd voor een wandeling door de mooie natuur. Andy wilde niet dat we exact dezelfde weg heen als terug zouden lopen, dus verzon hij een route off road. We gingen 'bush bashing' zoals hij het noemde. Dat betekent letterlijk de bosjes aan de kant duwen, langzaam en voorzichtig lopen en af en toe zelfs kruipen door de prikkelstruiken. In het begin ging het nog wel, want Andy had ons een Secret Waterfall belooft, maar halverwege riep iedereen al 'This isn't fun anymore. We hate you, Andy'. Na eindeloos te hebben gelopen (oke, dat is misschien wat overdreven...) kwamen we uit boven op een klif. We konden door het mooie weer ver uitkijken over zee en genieten van de frisse natuurgeuren. Natuurlijk werden er wat groepsfoto's gemaakt en dan was het weer tijd om terug te gaan. De terugreis in het gammele busje was heeeeeel stil. Iedereen was uitgeput en lag lekker te pitten. Toen we thuiskwamen bleek er een Nederlands meisje te zijn ingetrokken in ons studentenhuis. Ze heet Margriet, komt uit Heerenveen, is net afgestudeerd van logopedie en denkt erover om met haar vriend in Arnhem te gaan wonen.

De volgende ochtend was ik opvallend stil in de klas. Ik was nog zo moe, dat ik amper wat gezegd heb. Na wat gegeten te hebben tijdens lunch (ik neem nog elke dag heel Hollands mijn eigen broodjes mee van thuis, terwijl de rest elke dag een lunch kopen) kreeg ik weer wat energie en zijn Christin en ik 's middags na school spontaan naar The Opera House en Harbour Bridge gegaan.

Ik keek heel erg uit naar woensdagavond. Woensdagavond gingen we uit eten met de beide Cambridge klassen. We gingen al om 5 uur 's middags, wat nogal vroeg dineren is voor de meeste mensen hier. Vooral de Brazilianen vonden het onmogelijk. Tot 6 uur was het Happy Hour, dus je zag bijna iedereen met 2 drankjes in hun handen. Een cocktail en een 'gewoon' drankje. Het was vooral grappig om mijn leraren John en Ademir als twee machomannen met vrouwelijke cocktails te zien, met een leuk kleurtje, rietje en een parapluutje. Voor 6 uur waren de pizza's goedkoper. Ik bestelde heel braaf een pizza margherita voor 6 uur. Langzaamaan kreeg iedereen zijn eten voorgeschoven...behalve ik. Toen iedereen uiteindelijk zijn eten had, zat ik nog zonder. Waren ze me vergeten! Heb ik weer! Gelukkig kreeg ik uiteindelijk mijn pizza. Douglas, een Braziliaanse jongen uit mijn klas, zat naast me en pas toen iedereen uitgegeten was, bestelde hij samen met Lucas, de andere Braziliaanse jongen, pas zijn eten. Ze kozen KANGOEROE! Het zag er heel normaal uit, maar het rook een beetje verdacht. Er werd me aangeboden om een hapje te nemen, maar dat heb ik vriendelijk geweigerd.
Vervolgens was het door naar 'The Scary Canary' voor een ander alcoholisch drankje. Dat was erg leuk en zo leer je je klasgenoten en leraren pas echt kennen.
De volgende ochtend hadden een paar mensen moeite met opletten in de les, omdat ze echt veel gedronken hadden. Ik had niet zoveel gedronken, een cocktail en twee wijntjes uitgespreid over een tijdsbestek van ongeveer 5 uur. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, deed mijn keel echt zeer. Ik klonk ook heel schor. Dus besloot ik heel verstandig om die avond niet uit te gaan, want naarmate de dag vorderde hoe erger mijn keel/stem werd. Na een goede nachtrust, met een kleine onderbreking om een huisgenoot binnen te laten (ze was haar sleutel vergeten), deed het de volgende ochtend nog steeds pijn hoewel het iets minder was. Ik ben nu non stop thee met honing aan het drinken om het te verzachten. Morgen gaan Johanna, Lena, Christin en ik op een roadtrip naar de Blue Mountains. We hebben een auto gehuurd en vertrekken morgenvroeg en komen zondagavond terug. Ik heb er erg zin in. Voor al uw vragen: nee ik ga niet rijden, ik ben jonger dan 25. Anders moet ik 16,50 Au$ per dag extra betalen. Maar Johanna en Lena kunnen ook rijden, dus dat is geen probleem. Mijn leraar John woont in de Blue Mountains en hij heeft ons een paar mooie tips gegeven en zijn huis aangeboden om te overnachten als het nodig is. Maar er is ook een Youth Hostel in de buurt.
Een verslag zal zo snel mogelijk volgen